- Kronice Parafialnej na wstępie jest wzmianka, że są ślady niektóre i dowody parafialnego niegdyś na miejscu tym kościoła.
1769
- Utworzenie nowej parafii we wsi Żeliszewie, w Diecezji Poznańskiej, Archidiakonacie Warszawskim, Dekanacie Latowickim, w Mazowieckim Województwie, a w Ziemi Liwskiej, staraniem i fundacją Martyniana Grzybowskiego, Podkomorzego Liwskiego, Dziedzica dóbr Żeliszewa z przyległymi wsiami, które same całą Parafię składają. Żeliszew, Rososz, Łączka, Łęki, Wąsówka, Trzemuszka, Chlewiska - z parafii Wodyńskiej; Koszewnica, Niechnabrz - z parafii Oleksińskiej; Kotuń – z parafii Niwiskiej. Wzięto pod uwagę warunki terenowe: duże odległości do kościoła oraz oddzielenie rzeką i bagnami Kostrzynia i Świdnicy.
1770
- Na wiosnę położenie kamienia węgielnegop pod budowę przez ks. Gaspara Jana Glinkę - pierwszego proboszcza; w grudniu tegoż roku poświęcenie i wejście do kościoła z nabożeństwami. Przez lata następne do 1777 - wyposażenie kościoła: ołtarze, ornaty, kielichy, lichtarze, organy...
19 X 1777
- konsekracja kościoła przez bpa Gaspara Cieciszowskiego, sufragana kijowskiego.
1818
- Włączenie parafii Żeliszew do nowopowstałej Diecezji Janowskiej czyli Podlaskiej.
1830
- Odłączenie Ozorowa i Kłódzia od parafii Wodynie i przyłączenie do parafii Żeliszew.
1831
- W czasie walk Powstania Listopadowego świątynia i budynki parafialne uległy dużym zniszczeniom, odbudowa trwa przez następne lata do 1845 roku.
1888-1889
- ogrodzenie świątyni parkanem z polnego kamienia.
1904 - 1906
- Rozdwojenie w parafii i powstanie parafii mariawickiej.
1907-1910
- Odnowienie kościoła: szalowanie i malowanie wnętrza, nabyte nowe barokowe ołtarze i ambona staraniem ks. Dionizego Błońskiego.
1922
- W sąsiedztwie powstaje nowa parafia w Kotuniu pw. św. Antoniego.
1960
- Elektryfikacja kościoła.
2 poł. lat 70 - ych
Budowa nowej plebanii oraz wymiana dachówki tworzącej pokrycie dachu kościoła na ocynkowaną blachę za sprawą ks. Edwarda Lipińskiego.
KOŚCIÓŁ PARAFIALNY RZYMSKOKATOLICKI P/W ŚWIĘTEJ TRÓJCY W ŻELISZEWIE
Kościół drewniany, konstrukcji zrębowej, trójnawowy, z prezbiterium wydzielonym wewnątrz. Dwie kaplice i zakrystie. Zaliczony do zabytków sztuki sakralnej. Wieża wyniosła, dawniej kryta kopułą, potem przebudowana, na strzelistą, ostatnio remontowana w 1960 roku. W przedsionku wejście na chór i dwie tablice, poświęcone rodzinie Pleszczyńskich i ks. Niedziałkowi. Ściany świątyni malowane farbą olejną, tło pastelowe, zastosowano malarstwo iluzyjne, bogata ornamentyka symbolowa, sufit wypełniony kasetonami z gzymsem stiukowym. Wykonawcy nieznani z lat 1907-1910.
Ołtarze: dwa dawne, barokowe w bocznych kaplicach: w lewej rzeźba Chrystusa Ukrzyżowanego, w prawej obraz NMP Niepokalanie Poczętej. Ołtarz główny i ołtarze w nawach bocznych - dębowe, wykonane w Komarówce w pocz. XX wieku, podobnie ambona i ławki (stalle) w prezbiterium. Ławki w nawie głównej wykonano w roku 1938. Konfesjonały barokowe z XVIII wieku. Chrzcielnica barokowa, w kształcie kielichowym z XVIII wieku. Organy w prospekcie rokokowym z 1776 roku. Inne zabytki: 3 kielichy ofiarowane przez fundatora w 1769 roku, 2 obrazy malowane w warsztacie Czechowicza: Koronacja NMP i Ukrzyżowanie Pana Jezusa ze św. Janem Nepomucenem. 2 feretrony rokokowe: MB Różańcowej i św. Walentego. Monstrancja z 1770 roku, krzyż procesyjny, kilka ornatów, kapa, krzyże ołtarzowe, lichtarze... Cmentarz grzebalny początkowo był wokół kościoła, w roku 1798 przeniesiony w pobliże drogi do Ozorowa. W 1845 roku poświęcony nowy cmentarz przy drodze do Kotunia, został ogrodzony kamiennym parkanem. Plebania - po pożarze, zbudowana przez ks. Abramowicza w 1881 roku. Dzwonnica pierwsza zbudowana w 1778, obecna w 1951 roku. Było wiele dzwonów: spośród dwóch oddanych na armaty w 1794 roku jeden był podobno jeszcze ze starego kościoła - nosił imię Józef, dzwony były przekazywane, bądź zabierane w 1831 i w 1915 roku, podczas ostatniej wojny, w 1941 roku, były zabrane przez Niemców. Obecnie mamy dwa: Jakub i z 1957 roku Franciszek.